Wydarzenia

PANI ADELA DZIKOWSKA Z SEROK SKOŃCZYŁA 100 LAT!

6 marca swój piękny jubileusz setnych urodzin świętowała mieszkanka Gminy Teresin Pani Adela Dzikowska. Z tej okazji 8 marca, w Dzień Kobiet, Jubilatkę odwiedził Wójt Gminy Teresin Marek Olechowski oraz Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego Agnieszka Adamczyk. 

– To wyjątkowe święto, jest chwilą radości dla Pani i Pani bliskich. To piękne wydarzenie i dlatego też w tym szczególnym dniu pragnę złożyć najserdeczniejsze gratulacje i życzyć świętowania kolejnych takich rocznic. Należy Pani do pokolenia głęboko doświadczonego w dziejach Polski, które stawało przed różnymi wyzwaniami. Pani życie składa się na wspaniałą księgę wspomnień. Życzyłbym sobie i nam wszystkim, aby księga ta stała się drogowskazem dla przyszłych pokoleń. Proszę więc pamiętać, że ciągle potrzebujemy doświadczenia i mądrych rad osób, takich jak Pani – mówił podczas spotkania gospodarz gminy Marek Olechowski, który w asyście kierownik USC wręczył Jubilatce list gratulacyjny, urodzinowy tort, kosz słodkości oraz bukiet róż.

Pani Adela z pewnością może być dumna, myśląc o swoim życiu, które stanowi skarbnicę doświadczeń dla kilku pokoleń Polaków. Mimo podeszłego wieku, jest człowiekiem szczerym, pogodnym i otwartym na ludzi. Urodziła się 6 marca 1921 roku w Regowie. W 1940 roku wyszła za mąż za Stefana Dzikowskiego. Większość swojego życia spędziła w Serokach, gdzie mieszkała i wraz z mężem prowadziła niewielkie gospodarstwo, łącząc pracę na roli z pracą zawodową, najpierw w domu opieki w Serokach, później w szpitalu w Pruszkowie. Po śmierci męża w 1976 roku sama zbudowała murowany dom. Dostojna Jubilatka urodziła pięcioro dzieci – trzech synów (niestety dwóch już nie żyje) i dwie córki. Doczekała się siedmiorga wnucząt, dziesięciorga prawnucząt oraz trojga praprawnucząt.

Dziękując za zaproszenie na tę wyjątkową uroczystość, składamy Pani Adeli serdeczne gratulacje i gorące życzenia zdrowia, pomyślności, miłości bliskich i wielu kolejnych lat szczęśliwego i pogodnego życia.

Redakcja

Złombol Teresin wspiera domy dziecka od kilku lat

Paweł Przedpełski udostępnił na Facebooku link do zbiórki pieniędzy na szlachetny cel. Chodzi o zbiórkę funduszy na domy dziecka w całej Polsce. 100% uzbieranej kwoty przeznaczone zostanie na wycieczki, rozwój osobisty i spełnienie marzeń wychowanków domów dziecka.

– Jeżeli nie pasuje Wam wpłata przez FB, to zapraszam tu: http://zlombol.pl/wplac-na-zlombol. Proszę o wpisanie ID załogi – BO1452. Jeżeli, ktoś preferuje wpłatę normalnym przelewem proszę o informację – apeluje Paweł Przedpełski.

Nie pozostańmy obojętni! Każda, choćby najmniejsza suma, może sprawić, że skazane na pobyt w domu dziecka dzieci, będą mogły spełnić swoje marzenia.

Redakcja, Foto: Złombol Fb

Tegoroczne obchody rocznicy aresztowania i wywiezienia na Pawiak św. Maksymiliana Marii Kolbego przebiegły nieco inaczej niż w poprzednich latach. W związku z panującą pandemią koronawirusa, do Niepokalanowa nie zawitały delegacje Związku Gmin Kolbiańskich – Pabianic, Zduńskiej Woli i Oświęcimia.  Nie odbyło się też tradycyjne spotkanie przedstawicieli Związku.

– Mimo trudności wynikających z pandemii podejmujemy wspólne przedsięwzięcia, by promować i upowszechniać miejsca związane z życiem i kultem osoby naszego Patrona. Nadal dyskutujemy, wyciągamy wnioski z naszej działalności, poszukując coraz lepszej formuły do promowania spuścizny ojca Kolbego – podkreśla zastępca wójta Gminy Teresin i jednocześnie przewodniczący Zarządu Marek Jaworski.

W Popielec 17 lutego obchodziliśmy 80. rocznicę aresztowania św. Maksymiliana Kolbego. Po Mszy św. o godzinie 11.00 wójt Marek Olechowski oraz przedstawiciele Związku Gmin Kolbiańskich – przewodniczący Zarządu Marek Jaworski, delegat Gminy Teresin Zbigniew Biederka i skarbnik Agnieszka Rosa złożyli kwiaty przed pomnikiem św. Maksymiliana. Pod celą, z której był zabrany i przewieziony na Pawiak, odbyła się wspólna modlitwa, a następnie można było zobaczyć to wyjątkowe miejsce, w którym żył i pracował święty.

Eucharystii przewodniczył o. Mariusz Słowik – gwardian Niepokalanowa.

– Święty Maksymilian mawiał, że chce być starty na proch dla Niepokalanej. I został starty. Jego ciało spopielono w Auschwitz-Birkenau. Utracił życie biologiczne, fizyczne, ale zyskał życie duchowe. Dzień Jego śmierci, 14 sierpnia 1941 roku, stał się dniem jego narodzin dla nieba. (…) Święty Maksymilian jest pięknym przykładem pracy nad sobą, wyrzeczenia się. Pracował nad swoją cierpliwością, miłością do bliźnich. Wymagał od siebie dużo, ale także od innych. (…) Był człowiekiem miłości bliźniego. W Auschwitz potrafił oddać swoją kromkę chleba drugiemu człowiekowi. A szczytem jałmużny, aktu miłości, było oddanie życia za drugiego człowieka. Dlatego jest pięknym wzorem wcielenia w życie Ewangelii (…) – mówił w swojej homilii kaznodzieja. Przypomniał również, jak wyglądał 17 lutego 1941 r., czyli ostatni dzień o. Kolbego w Niepokalanowie, przytaczając fragment książki o. Paulina Sotowskiego „Opowieść o świętym Maksymilianie”, która powstała na podstawie audycji prowadzonych przez franciszkanina w Radiu Niepokalanów.

Redakcja

Zapraszamy do lektury tego fragmentu.

Z NIEPOKALANOWA DO AUSCHWITZ

/na podstawie książki Opowieść o świętym Maksymilianie/

W niecałe półtora roku od wybuchu II wojny światowej św. Maksymilian doświadczył dwóch aresztowań. Po pierwszym, które trwało prawie trzy miesiące, powrócił do Niepokalanowa. Drugie aresztowanie powiodło Go przez Pawiak do Auschwitz, gdzie oddał życie za współwięźnia.

17 lutego, w poniedziałek, Ojciec Maksymilian od samego rana dyktował sekretarzowi, br. Arnoldowi Wędrowskiemu, kolejny rozdział planowanej książki o Niepokalanej. Rozdział nosił tytuł: Niepokalane Poczęcie. Jest to najbardziej dojrzały owoc Jego teologicznej medytacji o Matce Jezusowej. Rozpoczyna się od słów: Kim jesteś, o Niepokalane Poczęcie?

W pewnym momencie Ojciec Kolbe przerwał dyktowanie, jakby szukając dalszych słów, klęknął w pokoju na podłodze i z głową pochyloną do ziemi odmówił trzy razy Zdrowaś Maryjo, prosząc o dalsze natchnienie, o kolejne słowa, które mogłyby jeszcze dopełnić to rozważanie. Tymczasem zamiast natchnionych słów usłyszał dzwonek telefonu. Dzwonił furtian, zawiadamiając, że na teren Niepokalanowa wjechały dwa samochody ze znakiem „Pol”, to jest „Polizei”. Ojciec Maksymilian był zaskoczony, upłynęła dobra chwila, zanim odpowiedział furtianowi: Tak. Dobrze, dobrze, dziecko.

Samochody zatrzymały się przed najbliższym budynkiem, zwanym „kwadratem”. Wysiadło z niego czterech Niemców mundurach SS oraz piąty w ubraniu cywilnym, który był funkcjonariuszem gestapo, niemieckiej policji państwowej i ruszyli w stronę zabudowań klasztornych. W pewnym momencie weszli do jakiegoś pomieszczenia, w którym pracowali bracia i oświadczyli, że szukają przełożonego.

Sekretarz spisujący rozważania Świętego twierdzi, że telefon zadzwonił około godziny 9.45. Ojciec Maksymilian założył ciepłe okrycie i wyszedł im naprzeciw. Po chwili wszyscy powrócili do budynku. Zanim zaprosił ich do swojego pokoju, dosyć długo rozmawiali na korytarzu. W tym czasie sekretarz zabrał notatki, maszynę do pisania i przeniósł wszystko do sekretariatu gwardiana, który znajdował się obok pokoju Ojca Maksymiliana. Usiłował podsłuchać rozmowę, ale nie wszystko zrozumiał. Twierdzi, że Niemcy zarzucali Ojcu Maksymilianowi, iż prowadzi wychowanie młodych księży, to znaczy, że w Niepokalanowie działa tajne seminarium duchowne. Ojciec Maksymilian odpowiedział, że obecnie już nie przyjmuje się nikogo nowego, a ci, którzy są, przyuczają się do pracy.

Aby ułatwić prowadzenie rozmowy, do pokoju poproszono o. Antonina Bajewskiego, który dobrze znał język niemiecki. Ojciec Kolbe rozumiał ten język, ale nie potrafił nim płynnie mówić. Jeden z braci – prawdopodobnie na zlecenie Ojca Maksymiliana – wniósł kawę, jednak Niemcy nie chcieli jej pić. W pewnej chwili Ojciec Maksymilian otworzył drzwi do sekretariatu i poprosił o przybycie ojców Piusa Bartosika i Urbana Cieślaka, zaś brata, który przyniósł kawę, poprosił o sprowadzenie o. Justyna Nazima, który mieszkał nieco dalej w innym budynku. Potem wszyscy razem oprócz o. Cieślaka wyruszyli, by obejrzeć Niepokalanów.

Po powrocie Niemcy poinformowali wezwanych, że są aresztowani i zaraz będą zabrani. Pozwolili im założyć cieplejsze ubranie. Następnie polecili zawołać o. Jerzego Wierdaka, któremu powierzyli obowiązki przełożonego.

Urban Cieślak w liście pisanym w 1947 roku jako świadectwo o św. Maksymilianie poinformował, że gestapowiec stojący na czele grupy aresztujących, wymieniając nazwisko Ojca Maksymiliana, zauważył, że brzmi jak niemieckie, na co ojciec Maksymilian odpowiedział, że być może (jest to sformułowanie o. Cieślaka) jego dziadek przyjechał z Niemiec, ale on urodził się w Polsce i jest Polakiem.

Br. Pelagiusz Popławski, jeden z ówczesnych sekretarzy w zarządzie klasztoru, zorientowawszy się, co się dzieje, postarał się o bochenek chleba i trochę masła. Włożył to do teczki i zaniósł aresztowanym.

Gdy odjeżdżali, przy samochodach do samego końca stali br. Pelagiusz i o. Jerzy Wierdak.

Aresztowanych osadzono w najcięższym warszawskim więzieniu, nazywanym Pawiakiem.

Paulin Sotowski

/przedruk za zgodą autora i redakcji z: „Rycerz Niepokalanej” 2/2021/

 Niełatwe mamy teraz czasy. Covid pokrzyżował plany niejednej osobie, wywrócił wszystko do góry nogami, odebrał marzenia. Ciężki okres przeżywają też dzieci. Bardzo brakuje im szkoły i spotkań z kolegami i koleżankami na żywo. Żeby choć trochę rozchmurzyć smutną rzeczywistość, wyruszył z pomocą św. Mikołaj; 6 grudnia ze swoimi pomocnikami odwiedził miejscowość Ludwików. Rozwoził prezenty dla dzieci, pamiętał też o dorosłych. Uśmiech i radość na twarzach mieszkańców były najlepszym podziękowaniem.

Sołtys z radą sołecką pragną z tego miejsca serdecznie podziękować za zaangażowanie i poświęcenie czasu o. Bartoszowi Boguckiemu, wikariuszowi Parafii Niepokalanów, panu Tomaszowi Dronzikowskiemu, właścicielowi Stajni Blueberry z Pawłowic oraz wszystkim za bezinteresowne wsparcie tej akcji.

Mirosław Matyska, Sołtys wsi Ludwików

Pomysłodawczyni i organizatorka akcji Anna Opęchowska-Ciak

W tym roku wszystkie wydarzenia mają inny charakter niż latach ubiegłych. Pandemia wymusiła szereg zmian i ograniczeń. W tym trudnym czasie nie możemy zapomnieć jednak o osobach, które znalazły się w trudnej sytuacji finansowej, osobach samotnych i nieporadnych życiowo. Dlatego dzielnicowa gminy Teresin, sierż. szt. Anna Opęchowska-Ciak, mimo iż dwa tygodnie temu urodziła dziecko, nie zwalnia tempa. Razem z prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Mieszkańców Gminy Teresin “IMPULS” Agnieszką Ptaszkiewicz organizują pomoc dla najbardziej potrzebujących.

Sierż. szt. Anna Opęchowska-Ciak zawsze pomagała innym. Nie tylko tym, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, ale także życiowej. Dlatego też wstąpiła do Policji. Dwanaście lat temu rozpoczęła służbę w sochaczewskiej komendzie, a cztery lata później zorganizowała pierwszą Niebieską Gwiazdkę. U jej boku stoi zawsze Agnieszka Ptaszkiewicz, prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Mieszkańców Gminy Teresin „IMPULS”. To one zorganizowały akcję charytatywną, w którą zaangażowało się liczne grono mieszkańców oraz darczyńców, którzy mieszkają także poza granicami kraju. Jak co roku zbierają żywność długoterminową, środki czystości, sprzęt AGD, artykuły szkolne i zabawki. Dzięki ich zaangażowaniu i pomocy ludzi dobrej woli, co roku udaje się zorganizować pomoc na święta dla wielu rodzin. Paczki trafiają do najbardziej potrzebujących tuż przed Wigilią. W poprzednich latach policjantka niczym Święty Mikołaj zjawiała się z podarunkami, wywołując na twarzach ludzi uśmiech, wdzięczność i łzy szczęścia. Dzięki pomocy darczyńców, niektóre dzieci po raz pierwszy w życiu dostały prezenty.

Sierż. szt. Anna Opęchowska-Ciak służy w Policji od września 2008 roku. Od początku służbę pełniła w posterunku w Teresinie. Zawsze jest zaangażowana w swoje działania. Odwiedzała potrzebujących nawet będąc w zaawansowanej ciąży. Jej kilkuletni synowie też dzielnie pomagają podczas akcji. Dwa tygodnie temu, dzielnicowa powitała na świecie córeczkę – Anię, więc nie będzie mogła uczestniczyć w działaniach tak aktywnie, jak w ubiegłych latach, ale obdarowani na pewno będą mieli okazję spotkać się z dzielnicową.

mł. asp. Agnieszka Dzik

Źródło: KPP w Sochaczewie

1 grudnia 1943 roku rozegrała się największa w okupacyjnej historii Teresina tragedia.

W tym dniu w odwecie za wysadzenie kilkanaście dni wcześniej pociągu, Niemcy rozstrzelali obok ówczesnej stacji kolejowej Szymanów 20 Więźniów przywiezionych tu z warszawskiego więzienia Pawiak. Wszyscy Więźniowie pochodzili z terenu powiatu sochaczewskiego, miało to być skuteczną przestrogą dla miejscowej ludności przed podobnymi akcjami. Rozstrzelanych wywieziono w nieznane dotąd miejsce.

Z tej okazji co roku mieszkańcy gminy Teresin oddają hołd i otaczają modlitewną pamięcią poległych Bohaterów. We wtorek 1 grudnia b.r. o godzinie 11.00 w niepokalanowskiej Bazylice sprawowana była Msza święta w intencji Rozstrzelanych. Przewodniczył jej o. Mariusz Książek, proboszcz Niepokalanowa, który we wstępie Eucharystii przybliżył wiernym historię egzekucji sprzed 77 lat. Po Mszy zebrani udali się na przydworcowy Skwer Niepodległości, aby złożyć kwiaty i zapalić znicze przy Pomniku 20 Więźniów z Pawiaka. Kwiaty złożyli wójt Gminy Teresin Marek Olechowski, wiceprzewodniczący Rady Gminy Lech Kaźmierczak, wicewójt Marek Jaworski, proboszcz o. Mariusz Książek a także dyrektor Szkoły Podstawowej w Szymanowie i prezes Stowarzyszenia ,, Teresin – Nasze Korzenie’’ Jarosław Żejmo. Ze względu na panującą pandemię ograniczona została w sposób zdecydowany liczba uczestników, organizatorzy zrezygnowali również z udziału pocztów sztandarowych miejscowych szkół i jednostek ochotniczych straży pożarnych.

Magda Rosa

Z ogromnym bólem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Magdy Rosy. Odeszła w wieku 35 lat. Mieszkanka Teresina od trzech lat zmagała się z chorobą nowotworową. Nowotwór w okresie remisji potrafi pozostawać naprawdę długo, jednak gdy ponownie daje o sobie znać, często uderza ze zdwojoną siłą. Niestety Magda nie zdołała odeprzeć kolejnego ataku choroby.

W tej nierównej walce wspierała ją córka Hania, najbliżsi i grupa „Ratujemy Roskę”. Każdy dzień był wyzwaniem, był trudem, który nad ranem 11 listopada zabrała śmierć. Zdecydowanie za wcześnie, zostawiła po sobie pustkę, która już nie znajdzie wypełnienia.

Tak żegna ją przyjaciółka Joanna Cieśniewska:

Zgasło światło. Ostatni oddech uleciał. Nikt nie wie, dokąd. Tu, między nami, już jej nie ma. Mam nadzieję, że powędrowała tam, gdzie spokój, szczęście i światło.

Kochała Zaz. Zatrzymajmy się dziś na chwilę. Pomyślmy o tym, jak krótkie i czasem pełne cierpienia jest życie. I czy śmierć na pewno wszystko kończy?

Madziu, piosenka dla Ciebie /ZAZ – Si jamais j’oublie, polskie tłumaczenie/

Przypomnij mi dzień i rok

Przypomnij mi, jaka była pogoda

Gdybym zapomniała,

Możesz mną potrząsnąć

A jeśli najdzie mnie ochota, żeby odejść

Zamknij mnie i wyrzuć klucz

Uszczypnij by przypomnieć

Powiedz, jak się nazywam

Jeśli kiedykolwiek zapomnę noce spędzone

Z gitarą i okrzykami

Przypomnij mi, kim jestem, dlaczego żyję

Jeśli kiedykolwiek zapomnę, jak to jest brać nogi za pas

Jeśli pewnego dnia ucieknę

Przypomnij mi, kim jestem, co sobie obiecałam

Przypomnij mi moje najśmielsze marzenia

Przypomnij mi moje łzy na policzkach

Gdybym zapomniała, jak bardzo kocham śpiewać

Jeśli kiedykolwiek zapomnę noce spędzone

Z gitarą i okrzykami

Przypomnij mi, kim jestem, dlaczego żyję

Jeśli kiedykolwiek zapomnę, jak to jest brać nogi za pas

Jeśli pewnego dnia ucieknę

Przypomnij mi, kim jestem, co sobie obiecałam

Och och och ooooch….

Przypomnij mi, kim jestem

Jeśli kiedykolwiek zapomnę, jak to jest brać nogi za pas

Przypomnij mi, kim jestem, co sobie obiecałam

Jeśl i kiedykolwiek zapomnę noce spędzone

Z gitarą i okrzykami

Przypomnij mi, kim jestem, dlaczego żyję

Przypomnij mi dzień i rok

Magdo! Na zawsze pozostaniesz w naszych sercach. Twój upór i nadzieja w walce z przeciwnościami losu pozostaną dla nas wielkim przykładem.